«Κανείς από τη γενιά μας δεν πρόλαβε. Μας προλάβαιναν άλλα. Πόλεμος, Δεκέμβρης, εμφύλιος, δικτατορία. Όλο τα παλιά θυμόμαστε. Μας βαριούνται. Δεν λέμε να τα ξεχάσουμε, είναι όλη μας η ζωή. Πόσες φορές είπαμε να τη φτιάξουμε από την αρχή! Δεν είναι το κουράγιο που μας έλειψε…»
απόσπασμα από το βιβλίο
Με αιφνιδιαστικά καθαρό βλέμμα και κρυστάλλινη διαύγεια, η Ελένη, η γήινη αρραβωνιαστικιά του καπετάνιου Αχιλλέα, που έφτασε στα πέρατα της γης, ως την Τασκένδη, για να σμίξει μαζί του, ανακαλεί το παρελθόν της. Πετράδι πετράδι συνθέτει το ψηφιδωτό της σημαντικότερης τριακονταετίας (’40’70) της Ελλάδας, ξύνοντας παλιές και νεότερες πληγές που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια σε ψυχές και σώματα.
ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα είναι ένα μεγαλόπνευστο βιβλίο, που αποτελεί τομή στη νεότερη πεζογραφία μας (χρησιμοποιώ αυτούς τους χαρακτηρισμούς με την περιγραφική, όχι μη τη δοξαστική τους έννοια). Είναι μεγαλόπνευστο, γιατί από τον καιρό του Τσίρκα και των Ακυβέρνητων πολιτειών κανένας άλλος Έλληνας συγγραφέας δεν επιχείρησε ν’ αγκαλιάσει με το βλέμμα του την πορεία του νεότερου ελληνισμού όχι μόνο μέσα στην ιστορία, αλλά και μέσα στον γεωγραφικό χώρο… Ένα βιβλίο, στο οποίο θα σταθεί σίγουρα ο μελλοντικός ιστορικός της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας.
Δημοσθένης Κούρτοβικ, ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ, 23.12.1987
Η Α.Ζ. ξέρει να κάνει ατμόσφαιρα. Σου δίνει αυτό που θέλει να πετύχει. Χειρίζεται τη γλώσσα με ασύλληπτη άνεση…
Νίκος Ντόκας, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 2.8.1987
Το γεγονός που κάνει το βιβλίο της Άλκης Ζέη να μην είναι απλώς μια ακόμη κατάθεση είναι ο τρόπος με τον οποίο συμπλέκονται το βίωμα, ο μύθος και η ιστορία ή καλύτερα η τέχνη με την οποία η ιστορία μεταλλάζει σε μυθιστόρημα και το μυθιστορηματικό υλικό ιστορικοποιείται.
Μαρία Στασινοπούλου, ΤοΒήμα, 8.11.1987
Είναι και πολιτικό δοκίμιο αυτό το μυθιστόρημα: η ραχοκοκαλιά του είναι πολιτική και από την πολιτική «ταλαιπωρούνται» οι ήρωές του, από τη διατροφή και τις επαγγελματικές κλίσεις τους ως τον έρωτα· κυρίως, όμως, αποτελεί πολιτικό δοκίμιο για τα κομματικά γεγονότα στην Τασκένδη, όπου δεινοπάθησαν και ο σοσιαλισμός και οι ανθρώπινες σχέσεις, δηλαδή η ανθρωπιά…
Κώστας Τσαούσης, Έθνος, 15.7.1987
Να, όμως, που μας έρχεται αυτό το νέο βιβλίο της καταξιωμένης πεζογράφου Άλκης Ζέη και φωτίζει μ’ ένα νέο φως, «παρθενικό» θα το ’λεγα, αυτή την τρομερή για το γένος των Ελλήνων τριακονταετία ’40’70, που μας άλλαξε όλους (τους επιζήσαντες), μας γύρισε «το μέσα έξω» και το χειρότερο χωρίς να βρούμε το ζητούμενο, χωρίς κανένα «διάφορο». Αυτή η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα είναι ένας «αποχαιρετισμός στα όπλα», στο όνειρο και τ’ όραμα ενός ολόκληρου κόσμου, είν’ ένα Ρέκβιεμ για τη Γενιά της Νικηφόρας Επανάστασης που χάθηκε.
Κώστας Σταματίου, Τα Νέα, 5.9.1987
