Εβδοµήντα µία ιστορίες στη φόρµα του διαλόγου ή του µονολόγου (θεατρικής ή κινηµατογραφικής πνοής). Εβδοµήντα ένα ντοκιµαντέρ ονείρων που βλέπουν ή υποδύονται ότι βλέπουν οι εξουθενωµένοι ήρωες µιας οµόκεντρης συλλογής διηγηµάτων. Χαρακτήρες που πασχίζουν να υπάρξουν σ’ έναν κόσµο αβέβαιο, ακραίο, απαθή. Ατοµικές ή συλλογικές φοβίες, πανικοί και παραισθήσεις διαπερνούν, ως µια γενικευµένη παραλυσία, αυτά τα διηγήµατα.
Πρόσωπα που κινούνται στην κόψη ιδιωτικού και δηµόσιου, επείγοντος και ανίας, κενού και φάρσας, καταστροφής και αφύπνισης.
Ο Μισέλ Φάις µε την Εξουθένωση ξαναπιάνει το διηγηµατογραφικό νήµα της γραφής του από το 1999 (Απ’ το ίδιο ποτήρι και άλλες ιστορίες, Κρατικό Βραβείο Διηγήµατος, 2000).
