Η Ευρώπη πεθαίνει. Σωρός ερειπίων, θέατρο καταστροφής και θανάτου, η Γηραιά Ήπειρος σέρνει το µακρύ της ψυχορράγηµα µέσα στη φρίκη του πολέµου. Στο µεταξύ, πρίγκιπες και πρέσβεις, κορυφαία στελέχη και κυρίες της αριστοκρατίας, ο καλός κόσµος της υψηλής κοινωνίας και των µποέµ καλλιτεχνών και λογοτεχνών, παρηκµασµένος, χρονοτριβεί εν µέσω διπλωµατικών γευµάτων και λαµπρών δεξιώσεων. Γραµµένο µεταξύ του 1941 και του 1943, το Καπούτ είναι ένα έντονα λυρικό µυθιστόρηµα και µαζί µια ωµή µαρτυρία για τη φρικτή πραγµατικότητα της εποχής.
Tο Καπούτ ανήκει στα πιο σκληρά βιβλία που έχουν γραφτεί για τον Δεύτερο Παγκόσµιο πόλεµο. Eίναι το χρονικό της πολιτιστικής και ηθικής κατάρρευσης της Eυρώπης όπως τις καταγράφει ο συγγραφέας ως αυτόπτης µάρτυρας. […] Για ποια Eυρώπη µάς µιλάει ωστόσο ο Mαλαπάρτε; Eίναι η Eυρώπη των πολέµων και των µετόπισθεν, µια ήπειρος ταξική, ρατσιστική, υποκριτική, που οι «ραφιναρισµένες» της ευαισθησίες έχουν οδηγήσει στον απόλυτο κυνισµό. […] γι’ αυτό kaputt. Eδώ τελειώσαµε, είναι σαν να µας λέει ο συγγραφέας. Πάµε παρακάτω. Tι θα βρούµε εκεί ένας θεός ξέρει! Kι αν προκύπτει κάποιο συµπέρασµα που ισχύει στο διηνεκές, είναι ότι ο πολιτισµός χρεοκοπεί από τη στιγµή που χάνει τα τελευταία ψήγµατα της αθωότητάς του.
Από τον πρόλογο του Αναστάση Βιστωνίτη
