Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισµός, του οποίου η φύση έχει αλλάξει πολύ από τη δεκαετία του ’80 και µετά, βρίσκεται µετέωρος. Καθώς εκλαµβάνεται ως άδικος και άνισος, τροφοδοτεί την οργή και την πικρία, δίνοντας πρόσφορο έδαφος στον λαϊκισµό. Και το χειρότερο είναι ότι αποδεικνύεται αναποτελεσµατικός, δηµιουργώντας όλο και λιγότερη ανάπτυξη. Πρέπει, λοιπόν, να βάλουµε ένα τέλος και να αλλάξουµε ριζικά το σύστηµα; Οι συγγραφείς αντιµετωπίζουν κατά µέτωπο αυτό το ερώτηµα. Η διάγνωσή τους είναι αυστηρή: η απαξίωση της εργασίας από το κέρδος, η επιλογή να ευνοείται ο µέτοχος σε βάρος του εργαζόµενου και των άλλων εταίρων της επιχείρησης αποτελούν, σύµφωνα µε τους συγγραφείς, το DNA του νεοφιλελεύθερου καπιταλισµού και εξηγούν την ασθενική ζήτηση. Ως εκ τούτου, καθώς απέχει πολύ από το να είναι παντοδύναµος, αυτός ο καπιταλισµός έχει ανάγκη από δεκανίκια για να συνεχίσει να προχωρεί. Δεκανίκια που δεν είναι τίποτε άλλο από το χρέος σε όλες του τις µορφές και τη δηµιουργία χρήµατος. Δείχνοντας ότι αυτές οι οικονοµικές πολιτικές έχουν φτάσει σήµερα στα όριά τους, ο Πατρίκ Αρτίς και η Μαρί-Πολ Βιράρ δεν αρκούνται στην ανάλυση των κινδύνων που ελλοχεύουν για τις κοινωνίες µας. Προτείνοντας ένα άλλο µοντέλο καπιταλισµού, µοιράζονται µαζί µας τους λόγους για τους οποίους µπορούµε να ελπίζουµε. Γιατί εκτροχιάστηκε ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισµός; Ποια είναι τα πρώτα στοιχεία που ενδεχοµένως συνθέτουν το περίγραµµα αυτού του «επόµενου κόσµου», τον οποίο τόσο συχνά επικαλούµαστε σαν µια νέα συλλογική ελπίδα; Θελήσαµε να αφηγηθούµε εδώ την ιστορία αυτής της µετάβασης, επιχειρώντας να αποτιµήσουµε τους κινδύνους που συνεπάγονται οι οικονοµικές πολιτικές που εφαρµόζονται από το τέλος της Ένδοξης Τριακονταετίας (1945-1975) µέχρι σήµερα, αλλά και να µοιραστούµε καινούριους λόγους για να ελπίζουµε.