ΛΑΘΟΣ ΜΕΡΑ, ΛΑΘΟΣ ΣΤΙΓΜΗ

Τέλη Οκτώβρη. Περασμένα μεσάνυχτα. Ξαγρυπνάς περιμένοντας τον δεκαοκτάχρονο γιο σου. Έχει αργήσει. Εκεί που κοιτάζεις από το παράθυρο, να τος, και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι μόνος: πλησιάζει έναν άντρα, κι είναι οπλισμένος.
Δεν το πιστεύεις όταν τον βλέπεις να το κάνει: ο αστείος, χαρούμενος έφηβος γιος σου σκοτώνει έναν άγνωστο, μπροστά στα μάτια σου, στον δρόμο έξω από το σπίτι σου. Δεν ξέρεις ποιον. Δεν ξέρεις γιατί. Ξέρεις μονάχα ότι ο γιος σου τώρα κρατείται, το μέλλον του συντρίμμια.
Εκείνη τη νύχτα αποκοιμιέσαι απελπισμένη.
Ώσπου ξυπνάς… …και είναι χθες.
Κι έπειτα ξαναξυπνάς… …και είναι προχθές.
Κάθε πρωί ξυπνάς μια μέρα πριν, άλλη μια μέρα πριν τον φόνο. Με άλλη μια ευκαιρία να τον σταματήσεις. Κάπου στο παρελθόν βρίσκεται μια απάντηση. Το έναυσμα αυτού του εγκλήματος – κι η μόνη σου επιλογή είναι να το βρεις…