Μέσα στις συμπληγάδες του παρανοϊκού συστήματος υγείας, απαξιωμένοι θεραπευτές και κατατρεγμένοι ασθενείς εκπλήσσουν με το ψυχικό τους μεγαλείο. Η οδύσσεια ενός νέου γιατρού στο αφιλόξενο αρχιπέλαγος των δημόσιων νοσηλευτηρίων.
Μέχρι και την προτελευταία τάξη του γυμνασίου δεν είχε περάσει απ’ το μυαλό μου η ιδέα ότι θα γινόμουνα γιατρός. Αντίθετα έπαιζε πολύ το Πολυτεχνείο. Είχα μάλιστα ξεκινήσει φροντιστήριο να δώσω εξετάσεις για μηχανολόγος. Κάποια στιγμή όμως αισθάνθηκα αφόρητη πίεση από τα ημίτονα, τα ολοκληρώματα και τις ρίζες των πολυωνύμων, και αποφάσισα να δώσω εξετάσεις σε μια σχολή που δεν εξετάζονταν μαθηματικά, επιλέγοντας έτσι την ιατρική. Όμως το Πολυτεχνείο μου έμεινε απωθημένο, γι’ αυτό, ίσως υποσυνείδητα, επέλεξα αργότερα μια ειδικότητα που απαιτεί τεχνικές ικανότητες, ενασχόληση με γύψους και άλλα οικοδομικά υλικά, καθώς και χρήση κάθε λογής εργαλείων, όπως τρυπάνια, τανάλιες, σφυριά, μυστριά, σπάτουλες, στραβοκατσάβιδα, πριόνια, ντίζες, σκαρπέλα, ράσπες, μέγγενες, βίδες και ό,τι άλλο θεωρείται απαραίτητο για μαστορέματα και μερεμέτια, εκτός ίσως από τη διπλή σκάλα και το κασάκι με τις ξυλόπροκες.
Απόσπασμα από το βιβλίο
ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Ο Γιώργος Δενδρινός γράφει τη Λούφα και παραλλαγή του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Χάρη Ποντίδα
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Δενδρινός μας δίνει κατά βάσιν, όπως κάθε καλός και συνειδητός κωμωδιογράφος, ένα βιβλίο ηθικής διαμαρτυρίας.
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Ελευθεροτυπία
Το μυθιστόρημα του Γιώργου Δενδρινού είναι αξιοπρόσεκτο, διότι όντας ξεκαρδιστικό, αναλαμβάνει ταυτόχρονα να απεικονίσει αυτό που όλοι μας γνωρίζουμε, κι άλλοτε κάνουμε πως δεν το βλέπουμε, άλλοτε παριστάνουμε πως δεν μας πειράζει, άλλοτε πάλι γκρινιάζουμε κι άλλοτε βλαστημάμε: καταπιάνεται με την εξεικόνιση της νοσοκομειακής πραγματικότητας στον χώρο της δημόσιας υγείας.
Ελισάβετ Κοτζιά, Η Καθημερινή,
Ο Δενδρινός έχει την τρυφερότητά του, έτσι κι αλλιώς τη ζωή του περιγράφει, αλλά έχει και μια γλώσσα μαστόρικη, δωρική που προκαλεί το γέλιο με τη λιτότητά της. Είναι από τα βιβλία που τα διαβάζεις και οι οικείοι σου σε κοιτούν παράξενα γιατί γελάς δυνατά και ασταμάτητα.
Τάσος Τέλλογλου
Η ομώνυμη ταινία, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Γκορίτσα, προβλήθηκε στους κινηματογράφους το 2011.
