Ο Δημήτρης δεν συστήνεται ως ποιητής. Δεν γράφει με πρόθεση. Γράφει γιατί αγαπάει τη ζωή και τους ανθρώπους.
Γράφει αυθόρμητα και ακατέργαστα αναζητώντας μία ζωή με άλλη ουσία και νόημα, έξω από τις αποδεκτές συμβάσεις και την πειθαρχία της κανονικότητας.
Έχοντας μια αντίληψη δραματική και ρομαντική για τη ζωή και με βαθιά ευαισθησία γράφει για να επικοινωνήσει, αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Οι άνθρωποι δεν ακούνε πια, κοιτάνε μόνο μια οθόνη.
Η πρώτη του ποιητική συλλογή ήρθε τυχαία και απροσδόκητα, όταν η σύντροφός του μάζεψε όλα τα ποιήματα που της άφηνε τυχαία σε διάφορα σημεία ή της έστελνε σε ανύποπτες στιγμές και αποφάσισε να τα εκδώσει. Κείμενα αιχμηρά και διεισδυτικά, αφιερωμένα σε όλους τους απροσάρμοστους, τους επαναστάτες, τους ταραχοποιούς. Ίσως οι μόνοι που μπορούν ακόμα να καταλάβουν.
Ο λόγος που ο Δημήτρης γράφει είναι ο ίδιος λόγος που τραβάει φωτογραφίες. Τα ίδια συναισθήματα εκφράζει και από τα δύο μέσα. Γι’ αυτό μαζί με τα ποιήματα, η συλλογή περιλαμβάνει και φωτογραφίες του ιδίου με κυρίως θέμα πάντα τον άνθρωπο. Ωμά, ρεαλιστικά.
Ο τίτλος της συλλογής ΚΟΚΟRΟ είναι μια από τις αγαπημένες λέξεις του Δημήτρη, αφού πέρα από την ερμηνεία της λέξης (καρδιά, συναίσθημα) περιέχει και μια ιδιαίτερη αλληλουχία συμφώνων με αποτέλεσμα η λέξη να ηχεί ταυτόχρονα βαθιά και αστεία.
«Δεν υπάρχει αληθινός ποιητής που να μην είναι επαναστάτης» είχε πει ο Λόρκα.
Δεν υπάρχει αληθινός επαναστάτης που να μην είναι ποιητής… στην περίπτωση του Δημήτρη.
