ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ ΜΟΥ ΕΝΑ ΝΕΡΟ!

Μια τρυφερή, οικολογική ιστορία. Ποιητική και φευγάτη, με υγρές, νερένιες ζωγραφιές, για έναν πολύτιμο θησαυρό: το νερό! Τι θα γινόταν αν: Το νερό ήταν ορειβάτης και ανέβαινε βουνά; Και τα ψαράκια φορούσανε σκουφάκια και γάντια για το κρύο; Κι αν τα σύννεφα ήταν κόκκινα και θυμωμένα, οι βρύσες καμαρωτές και το χιόνι καλοκαιρινό; Αν φορούσε μαγιό και δεν έλιωνε ποτέ; Τι θα γινόταν αν: Χωρούσαμε τις λίμνες, τις θάλασσες και τα ποτάμια σε ένα πελώριο ποτήρι; Τότε ο κόσμος του νερού θα ήταν αλλιώτικος, ανάποδος, αλλά και πάλι… θησαυρός πολύτιμος! Οι φαινομενικά παιδικές απαιτήσεις της ηρωίδας μας, για ζωγραφιές που ξεπερνούν τα δεδομένα και οι σίγουρες απαντήσεις – εικόνες του ζωγράφου ενήλικα (μπαμπά ίσως) ορμούν κυριολεκτικά σαν χείμαρροι σε όσα μέχρι τώρα γνωρίζουμε και ανατρέπουν τα αναμενόμενα. Όμως, ακόμα και αν όλα αλλάξουν και αν κόσμος του νερού αλλιώτικος γενεί, θα ‘ναι και πάλι… θησαυρός πολύτιμος! Η Μαριέττα Κόντου γράφει απλά, αβίαστα και ανεπιτήδευτα τα πιο απίθανα πράγματα, σαν να είναι φυσικά: χιονισμένες παραλίες στα βουνά(!!!), χιόνι χαρούμενο και καλοκαιρινό! Και η Ελίζα Βαβούρη, με χρώματα διάφανα σαν το νερό, τα φτιάχνει όλα εικόνες μαγικές. Και ζωγραφίζει ένα ποτήρι που να χωράει ωκεανούς, με παγάκια και αχινούς (!!!)