ΤΟ ΣΕΝΤΟΥΚΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

Γεννήθηκα ένα χειμωνιάτικο απόγευμα σε ένα παγωμένο φτωχικό. Οι γονείς μου ορφανοί και οι δύο έφυγαν από την Ανδριανούπολη για ένα καλύτερο αύριο. Μπορεί να στερήθηκα πολλά πράγματα, την αγάπη όμως ποτέ.
Μέχρι που η αρρώστια χτύπησε αλύπητα τον πατέρα μου. Κάθε μέρα που περνούσε ήταν και χειρότερη. “Να έχεις μια καλύτερη ζωή”, μου ευχήθηκε μια μέρα πριν κλείσει τα μάτια της η μάνα μου. “Πεθύμησε τον πατέρα σου και θέλησε να τον βρει”, μου είπαν όταν μικρό παιδί στεκόμουν σιωπηλά στην κηδεία της.
Έτσι με έναν μπόγο με τα ελάχιστα υπάρχοντά μου ξεκίνησα το ταξίδι της ζωής. Στάθηκα τυχερή και βρήκα δουλειά σε ένα καπνομάγαζο για να μπορώ να πηγαίνω σχολείο.
Άρχισα να ονειρεύομαι πάλι… μέχρι εκείνη τη νύχτα… η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά σε αντίθεση με τα βήματά μου… και μετά πόνος…
Όταν η ψυχή σου κομματιάζεται και το μόνο που εύχεσαι είναι να σταματήσεις να υπάρχεις, από πού μπορείς να αντλήσεις δύναμη για να σταθείς ξανά στα πόδια σου;
Με λένε Αρετή. Όπως όλοι μας, έχω κι εγώ τη δική μου ιστορία. Μια ιστορία γραμμένη μέσα στην ψυχή μου. Αυτοί που ήταν πρωταγωνιστές, ίσως να μην τη θυμούνται καλά, ή και να μην υπάρχουν, πια δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι την έζησα… και θα υπάρχει μέσα μου όσο ζω.