Είναι σαν το Breakfast Club ξαναγραμμένο από τον Μπέκετ. περ. Time, Ιούνιος 2005 Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Στέκι των Αυτοχείρων, τον ουρανοξύστη που προτιμούν όλοι όσοι θέλουν να αυτοκτονήσουν στο βόρειο Λονδίνο. Τέσσερις άγνωστοι πρόκειται να ανακαλύψουν σύντομα ότι το να δώσεις τέλος στη ζωή σου δεν είναι η προσωπική πράξη ακριβώς που περίμεναν ότι θα ήταν. Ο Μάρτιν Σαρπ, μαυρισμένος και με μαλλί περμανάντ, είναι ένας ατιμασμένος πρώην παρουσιαστής πρωινής τηλεοπτικής εκπομπής, ο οποίος τα είχε όλα -καριέρα, οικογένεια, διαμέρισμα σε ακριβή περιοχή- και τα χαράμισε όλα. Η αυτοκτονία είναι για τον Μάρτιν η λογική αντίδραση… Η Μορίν πρέπει να το κάνει απόψε, που έχει βάλει τον Μάττυ στην κλινική. Ο γιος της δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει τίποτα απ’ όσα κάνουν τα φυσιολογικά παιδιά -να περπατήσει ή να μιλήσει, ας πούμε- και η αφοσιωμένη μαμά του δεν μπορεί πια να τα βγάλει πέρα. Μισοτρελαμένη από ερωτική απογοήτευση, από μοναξιά κι εφηβικό άγχος, από επτά Μπακάρντι Μπρίζερ και δύο μπίρες, η Τζες είναι έτοιμη να πηδήξει -να απογειωθεί για την ακρίβεια- από την ταράτσα. Τέλος, ο Τζέι Τζέι -ψηλός, cool, Αμερικάνος, θυμίζει ροκ σταρ-, ο οποίος έχει λυγίσει από το βάρος των προβλημάτων του και τις πίτσες που κουβαλάει. Τέσσερις άγνωστοι, οι οποίοι μέχρι πριν από λίγα λεπτά ήταν εγκλωβισμένοι στη μοναξιά τους και αποφασισμένοι να δώσουν ένα τέλος σε όλα, μοιράζονται τις πίτσες και αρχίζουν να συζητούν… για να ανακαλύψουν ότι έχουν ακόμα λιγότερα κοινά απ’ ό,τι υποψιάστηκαν στην αρχή. Αστείο, δραματικό και βαθιά συγκινητικό, το μυθιστόρημα του Νικ Χόρνμπυ θέτει μερικά μεγάλα ερωτήματα: για τη ζωή και το θάνατο, τους ξένους και τη φιλία, την αγάπη και τον πόνο, και για το αν μια παρέα αποτυχημένων και μια πίτσα μπορούν να σε βοηθήσουν να βγεις από τη μεγάλη και σκοτεινή νύχτα της ψυχής. Ο Χόρνμπυ είναι ένας συγγραφέας που τολμά να είναι διασκεδαστικός, έξυπνος και συναισθηματικά γενναιόδωρος, κι όλα αυτά συγχρόνως. New York Times Ένα βιβλίο θαρραλέο και γοητευτικό. Είναι πραγματικά συναρπαστικό να παρακολουθείς ένα συγγραφέα τόσο ταλαντούχο να καταπιάνεται μ’ ένα τόσο ζοφερό θέμα και, χωρίς ούτε στιγμή να δειλιάζει, να αναδεικνύει την αστεία και ταυτόχρονα μη αναμενόμενη πλευρά του. περ. Publishers Weekly, 4/4/2005
Στους κινηματογράφους με τίτλο: Πέντε δευτερόλεπτα στο κενό
