«Τοποθέτησα τους ήρωές μου σε αστραφτερά νεόπλουτα αλλά και σε αποπνικτικά μικροαστικά περιβάλλοντα, τους έβαλα να διασχίζουν την Αθήνα μέσα σε ταξί που αγκομαχούν και την ύπαιθρο μέσα σε τζιπ 4×4 που μαρσάρουν στη λάσπη, να συνωμοτούν μετρώντας πάκα με λεφτά και να πασχίζουν να αποδράσουν ακόμα και πεσμένοι στα γόνατα σε τουαλέτες μπαρ… Η “Φωνή” δεν επικεντρώνεται στον υπόκοσμο αλλά στον –ακαθόριστων διαστάσεων– ημίκοσμο που έδινε επί δεκαετίες τον τόνο στην κοινωνία μας. Στην ανθρώπινη πανίδα η οποία αποτελούνταν από επιχειρηματίες της αρπαχτής, αριβίστες της γειτονιάς, κορίτσια του γλεντιού που αντιμετώπιζαν το φύλο τους ως δώρο και συνάμα ως όχημα και αγόρια που έπρεπε να επανεφευρίσκουν τον ανδρισμό τους μέσα σε συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες…»
Χ.Α. Χωμενίδης
