ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΤΟ ΨΕΦΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΔΗΜΩΔΗ Η ΔΕΙΜΩΔΗ; Β΄ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λοιγός˙ το ζιζάνιο που ριζώνει στο λίκνο των Αιώνων˙ η αστραπή που καταβροχθίζει τα δάση τής Νωθρότητας˙ η θύελλα που διαβρώνει τα βουνά τής Απακμής˙ ο χείμαρρος που σαρώνει τις κοιλάδες τής Αδράνειας και ξεβράζει την ιλύ τής Πλάσης˙ το Πρώτο Κινούν. Έξι ιστορίες για κακόποτμα παρελθόντα και δυσοίωνα παρόντα, σκαλισμένες ευλαβικά στους αρχέγονους γρανίτες τού Τρόμου που φύονται σαν τιτάνιοι μύκητες στο συλλογικό ασυνείδητο των αστικών και αρχαίων μύθων, των λαογραφικών παραδόσεων και των παραμυθιών. Έξι αναπόδραστες παρτίδες, όπου οι τροχιές των ανδρείκελων συγκλίνουν, τέμνονται και αποκλίνουν, καταλήγοντας μονάχα σε ένα ξέπνοο σύρσιμο επάνω στα αδιάφορα κελιά τού Κοσμικού Άβακος. Έξι κολλώδη υφαντά, όπου τα άτακτα νήματα πυκνώνουν, σφίγγονται και στεριώνουν από τα υπερκόσμια χτένια, χαμένα και εκφυλισμένα μες στην περίτεχνη πλέξη του Άναρχου Αργαλειού. Έξι πολυφωνικές μελωδίες που δοξολογούν ουρλιάζοντας τον κρατήρα τής Δημιουργίας˙ και το διακρότημά τους ανακράζει ως φωνή βροντής: «Ἐγώ εἰμι τὸ Ψέφος τοῦ κόσμου». Φρικτῶς καὶ ταχέως ἐπιστήσεται ὑμῖν˙ καὶ ἐμπεριπατήσει ἐν ὑμῖν.