Η Μαίρη Σέλλεϋ ξεκινώντας από ένα απλό στοίχημα με τον Λόρδο Μπάυρον και τον Τζων Πολιντόρι, στην λίμνη Λεμάν το 1816 θα γράψει το κλασικό αριστούργημα “Φράνκενσταϊν”.
Στην Ελλάδα για πρώτη φορά κυκλοφορεί μια έκδοση σφαιρική και τεκμηριωμένη, που δεν σταματά μόνο στην μετάφραση του έργου της Σέλλεϋ, αλλά και που πλαισιώνεται τόσο από τα έργα του Πολιντόρι και του Μπάυρον, όσο και από πλήθος στοιχείων και υλικού υποστήριξης του κυρίως κειμένου, που ενισχύουν την ουσιαστική κατανόηση του μεγάλου αυτού έργου και του πνευματικού κλίματος μέσα στο οποίο αυτό γεννήθηκε. Η εισαγωγή, το χρονολόγιο των πιο σημαντικών γεγονότων, οι πρόλογοι των πρώτων εκδόσεων, αλλά και ένα εκτεταμένο παράρτημα με όλη τη φιλμογραφία Φράνκενσταϊν, πλήθος φωτογραφιών και εικόνων από τις σημαντικότερες ταινίες με θέμα τον ήρωα και εκτεταμένη βιβλιογραφία είναι μέρος αυτής της δουλειάς.
Σήμερα ο “Φράνκενσταϊν” (μαζί με τον “Δράκουλα” του Μπραμ Στόουκερ) κρατεί σταθερά την πρώτη θέση στη γοτθική φιλολογία, εμπνέοντας δεκάδες συγγραφείς και σκηνοθέτες. Γιατί το μήνυμα που περικλείει ξεπερνά το ίδιο το έργο.
Βασανισμένος ο ήρωας του βιβλίου από τύψεις και φρικτές ενοχές για το δημιούργημα του που με τόσο μόχθο κατάφερε να του εμφυσήσει ζωή, τρομοκρατημένος μπροστά στην απέραντη βλασφημία που έχει διαπράξει απέναντι στο Θεό προσπαθώντας να τον μιμηθεί δίνοντας ή αφαιρώντας ζωή, θα δει ένα-ένα τα αγαπημένα του πρόσωπα να οδηγούνται στο θάνατο από το χέρι του δημιουργήματος του και ο ίδιος θα χαθεί στην προσπάθεια του να εξοντώσει τον απαίσιο εφιάλτη που στοίχειωσε την ζωή του.
Η Μαίρη Σέλλεϋ δημιούργησε ένα σταθμό στην φιλολογία του είδους. Σταθμό για το ύφος, τη ζωντάνια, την πρωτοτυπία του θέματος, την φαντασία. Σταθμό όμως και για την σύνδεση του μύθου με τις μεγάλες αλήθειες της ζωής. Τη μοναξιά του διαφορετικού, την βλάσφημη προσπάθεια υποκατάστασης της φύσης, την προσπάθεια του ανθρώπου να φτάσει και να ξεπεράσει το Θεό, την επερχόμενη τιμωρία και την κάθαρση. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
“Πώς μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα μπροστά σ’ αυτή την καταστροφή ή πώς να σκιαγραφήσω τη θλιβερή ύπαρξη που με τόσους ατέλειωτους κόπους και φροντίδες είχα προσπαθήσει να φτιάξω; Τα μέλη του ήσαν σε κανονικές αναλογίες και του είχα διαλέξει όμορφα χαρακτηριστικά. Όμορφα! Μεγαλοδύναμε θεέ! Το κίτρινο δέρμα του μόλις και σκέπαζε τους μύες και από κάτω τους τις αρτηρίες τα μαλλιά του ήσαν κυματιστά και γυαλιστερά μαύρα τα δόντια του είχαν τη μαργαριταρένια ασπράδα όλα αυτά όμως τα πλούσια στολίδια δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να έρχονται σε φρικτή αντίθεση με τα ξεθωριασμένα μάτια του που φαίνονταν να έχουν σχεδόν το ίδιο χρώμα με τις σταχτιές κόγχες που ήταν βαλμένα, με τη ρυτιδωμένη επιδερμίδα και τα κατάμαυρα χείλη του”…
