ΕΓΩ, ΤΟ ΡΟΜΠΟΤ

(…) Δεν θυμάσαι πώς ήταν ο κόσμος χωρίς τα ρομπότ. Υπήρχε μια εποχή που η ανθρωπότητα αντιμετώπιζε το σύμπαν μόνη της και χωρίς κανένα φίλο. Τώρα ο άνθρωπος έχει πλάσματα να τον βοηθήσουν, πλάσματα πιο δυνατά απ’ αυτόν, πιο πιστά, δεν είναι πια μόνος.
»(…) Για σένα ένα ρομπότ είναι ένα ρομπότ. Γρανάζια και μέταλλο, ηλεκτρισμός και ποζιτρόνια. Νους και σίδερο! Ανθρώπινο κατασκεύασμα! Και, εν ανάγκη, κάτι που ο άνθρωπος μπορεί να καταστρέψει. Αλλά δεν έχεις δουλέψει μαζί τους, κι έτσι δεν τα ξέρεις. Είναι μια γενιά πιο καθαρή και πιο καλή από μας.
»(…) Τότε πουλούσαμε ρομπότ για να χρησιμοποιηθούν στη Γη, ακόμα και πριν από την εποχή μου. Φυσικά, ήταν τότε που τα ρομπότ δεν μιλούσαν. Κατόπιν τα ρομπότ άρχισαν να γίνονται πιο ανθρώπινα, και τότε άρχισε η αντίδραση…»