ΟΙ ΑΣΧΗΜΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ

«Έχω διαισθητική δυσλεξία. Η αγάπη από την απάτη, δυο γράµµατα µακριά. Μία τυχαία µετάλλαξη στο γονίδιο της πίστης». Αν τα συναισθήµατα ήταν φίλοι, µε σάρκα και οστά, πώς θα ήταν; Ψηλοί, ξανθοί, αδύνατοι, όµορφοι; Θα βγαίναµε, θα πίναµε, θα µαλώναµε, θα µας ρεζίλευαν, θα κλαίγαµε παρέα; Έρωτας και απιστία, εργασιακές σχέσεις, ελπίδες και απογοήτευση. Είναι η αναζήτηση της ευτυχίας τόσο δύσκολη; Ή µήπως, όσο πιο πολύ προσπαθούµε, τόσο χάνουµε τελικά τον εαυτό µας; Η ευτυχία έρχεται µόλις σταµατήσουµε να την αναζητάµε. Όχι ως µόνιµος συγκάτοικός µας, αλλά σαν φίλος παλιός, πραγµατικός, που είναι πάντα εκεί, να γελάσει µαζί µας σ’ ένα παγκάκι, να µοιραστεί µια κούπα καφέ, να µας συγχαρεί για µια επιτυχία. Οι φόβοι και οι ανασφάλειές µας την κρύβουν, η συνήθεια την απωθεί. Αλλά η ευτυχία δεν φεύγει. Κρύβεται για να εµφανιστεί ξανά µόλις είµαστε έτοιµοι να τη δεχθούµε. «Οι άσχηµοι φίλοι µου» πραγµατεύονται όλα αυτά που βιώνουµε καθηµερινά σε µια αέναη προσπάθεια να επιτύχουµε και να γίνουµε αποδεκτοί, χωρίς να συνειδητοποιούµε ότι, σ’ αυτή την προσπάθεια, καταπατάµε κοµµάτια της προσωπικότητάς µας. Ένα διήγηµα που µας παροτρύνει να αγκαλιάσουµε τα συναισθήµατά µας, όσο άσχηµα και να ’ναι.