Ο Ιάκωβος, ένας φοιτητής του Φυσικού Αθηνών, περνάει όλη του τη μέρα με δράκους, σκοτεινές μάχες, περιπλανήσεις στη γη της φωτιάς και στη γη των πάγων, έχοντας δημιουργήσει έναν χαρακτήρα που θαυμάζει και θα ήθελε να είναι έτσι κι ο ίδιος, και όλα αυτά μέσα… σ’ ένα βιντεοπαιχνίδι! Ο Ιάκωβος όμως εκτός του παιχνιδιού είναι ένας νέος της γενιάς του αγκιστρωμένος στα πρότυπα της εποχής, αποπροσανατολισμένος απ’ τους στόχους του και αποκομμένος απ’ τον υπόλοιπο κόσμο. Ζητάει να βρει ένα νόημα στη ζωή του κι όσο δεν το βρίσκει συνεχίζει να αναλώνεται σε ό,τι του πλασάρει το κινητό του.
Η ζωή του καθρεφτίζει μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που παλεύει να απαλλαγεί από τα δεσμά της κοινωνίας. Οι παγίδες της εποχής μας έχουν για δόλωμα μεγάλες δόσεις ντοπαμίνης και μας φυλακίζουν μέσω των γρήγορων εναλλαγών, των εύκολων επιλογών και των ακατάσχετων πληροφοριών που πετάγονται στα κινητά μας.
Σε έναν κόσμο με φρενήρεις ρυθμούς, όπου τα πράγματα απαιτούν διαρκώς την προσοχή μας, πόσο ελεύθεροι είμαστε τελικά να σκεφτούμε; Ή μήπως αποφασίζει το διαδίκτυο τι θα είναι αυτό που σκεφτόμαστε; Τελικά, επιλέγουμε αυτά που έχουν αληθινό νόημα για εμάς ή καταλήγουμε να μας καταπίνουν οι εκάστοτε μόδες της εποχής;
Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΙ ΤΙΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΡΑΤΟΥΝ ΔΕΣΜΙΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ.
«Έχω προσπαθήσει πολύ να με βρω, να καταλάβω τις κλίσεις μου, τι μου αρέσει, τα ταλέντα μου. Για σένα είναι διαφορετικά, σε ζηλεύω. Εσύ ήσουν πάντα απ’ τα παιδιά που ήξεραν τι ήθελαν στη ζωή τους. Και το θαυμάζω αυτό. Εγώ λέω σήμερα ότι θέλω αυτό, κι αύριο θέλω κάτι άλλο, και δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό, γιατί το παθαίνω, αλλά δεν μπορώ να δεσμευτώ σε κάτι. Δεν βρίσκω κανένα κίνητρο για να κάνω μια “σωστή” ζωή, όπως μου λένε. Για να κάνω τι; Να καταφέρω τι ακριβώς; Να ζήσω μια ζωή προδιαγεγραμμένη μέσα στα κουτάκια τους;»
«Και ποια ζωή θα ήθελες να ζήσεις, Ιάκωβε;»
«Μια πιο συναρπαστική», απάντησε αόριστα εκείνος.
«Κάνε αυτή τη ζωή συναρπαστική», του ανταπάντησε έπειτα από λίγο η Ελευθερία.
