100 ιστορίες από 100 γενναία κορίτσια
Τι σημαίνει να είσαι έφηβο κορίτσι ή νεαρή γυναίκα αυτή την εποχή; Μια
εποχή που φέρει το τραύμα της πανδημίας, την έκρηξη των κοινωνικών
δικτύων και την αφύπνιση σε ζητήματα που ήταν πάντα εκεί – αλλά ήρθαν
στο προσκήνιο με νέα ένταση. Ποιες είναι οι ανασφάλειες, οι φόβοι
και οι ελπίδες ενός κοριτσιού τού σήμερα; Και πόσο αυτά πραγματικά
έχουν αλλάξει σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες;
Οι Μικρές Επικίνδυνες είναι 100 κορίτσια, 13-22 ετών, που μοιράστηκαν
τις ιστορίες τους χωρίς φόβο, με ειλικρίνεια και γενναιότητα. Μετά το
Είμαι Επικίνδυνη και τις αληθινές ιστορίες 100 γυναικών, το βιβλίο αυτό
έρχεται σαν ένα ημερολόγιο γραμμένο από μια ολόκληρη γενιά – μια
καλειδοσκοπική ματιά στην αλήθεια τού να μεγαλώνεις ως κορίτσι στη
σύγχρονη Ελλάδα.
100 αληθινές ιστορίες από 100 γενναία κορίτσια. Ίσως σε κάποιες σελίδες
αναγνωρίσεις τον εαυτό σου, όσων χρόνων κι αν είσαι. Ίσως νιώσεις
ανακούφιση. Ίσως εμπνευστείς ώστε να ζεις και να μοιράζεσαι πάντα την
αλήθεια σου. Και να μη φοβάσαι να γίνεις επικίνδυνη.
Μια ιδέα και πρωτοβουλία των αθηΝΕΑ, Women on Top και Women Act.
ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΣΑΛΙΚΟΓΛΟΥ
(συγγραφέας και καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο):
… Η σημασία αυτού του ξεχωριστού εγχειρήματος έγκειται, μεταξύ άλλων, στο στοιχείο της έκπληξης που μας προσφέρει.
Καλούμαστε να ξεχάσουμε όλα όσα πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε a priori για τα νέα —σήμερα— κορίτσια.
… Έχετε ακούσει παράπονα γονιών για τις έφηβες κόρες τους; «Eγωκεντρικές», «στην κοσμάρα τους», «εθισμένες στο διαδίκτυο»,
«κενές», «δίχως ενδιαφέροντα», «το νου τους στη διασκέδαση», «δεν μπορώ να τις καταλάβω», «τι θα κάνουν στη ζωή τους;», «χαμένη γενιά».
Αξίζει οι γονείς να διαβάσουν αυτό το βιβλίο. Θα εκπλαγούν.
… Μια αναπάντεχη ξενάγηση. Στους ανελέητους φόβους, στη δυσφορία, στην άδολη χαρά, στις επιθυμίες, στις ελπίδες,
στις ρητές και άρρητες απελπισίες τους, στην αφέλεια, στη συμπόνια τους, αλλά και στην εκάστοτε αναλγησία τους,
στα «φοβάμαι ότι» τους, στα σκοτάδια που κάποια από αυτά τα κορίτσια μάς αφήνουν να μαντέψουμε,
υπονομεύοντας τον όποιο εφησυχασμό μας:
«Κάποιες φορές χαρακώνομαι», «Αυτοτραυματίζομαι», «Κάποιες φορές δεν αντέχω».
… Επικίνδυνες; Nαι! Tο δίχως άλλο.
… Η βίβλος της νέας γενιάς έχει το χρώμα της ελπίδας. Ποιο είναι ακριβώς αυτό το χρώμα;
… Τα κορίτσια το γνωρίζουν. Είναι επικίνδυνα.
Εκεί που είναι το «αυτό» να είμαι «εγώ», λένε.
