ΟΣΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ

«Ήξερα ότι έπρεπε να σβήσω τον παλιό χάρτη και να αφήσω τη σκούπα να χαρτογραφήσει εξαρχής τον νέο χώρο δουλειάς της, όμως δεν μου πήγαινε η καρδιά. Και άφησα τη σκούπα να περιδιαβαίνει το καινούργιο σπίτι έχοντας στη μνήμη της τον χάρτη από το παλιό σπίτι.
Έβλεπα στην οθόνη του κινητού, σε πραγματικό χρόνο, τις ακαθόριστες γραμμές που διέγραφε πάνω στην πολύχρωμη παλιά κάτοψη – κάθε δωμάτιο και διαφορετικό χρώμα, και τα ογκώδη έπιπλα σαν λευκά νησιά εδώ και εκεί. Σε στιγμές σταματούσε σαν να σκεφτόταν, χρησιμοποιώντας όλη την τεχνητή νοημοσύνη της. Εδώ κανονικά υπάρχει μια μπαλκονόπορτα που συνήθως τρακάρω, αλλά εγώ πέρασα και προφανώς είμαι στο μπαλκόνι, αλλά κάτω έχει χαλί και πρέπει να βάλω το turbo mode για δυνατότερο ρούφηγμα. Εδώ είναι ο διάδρομος που ο μικρός μίλησε για πρώτη φορά. Μετά η κρεβατοκάμαρα που κατέληξε μονόκλινο…»
Δεκατρία διηγήματα γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο, μονόλογοι, διάλογοι, αφηγήσεις, εξομολογήσεις, αποσπάσματα ημερολογίου, ζωντανεύουν, μέσα από απολύτως ρεαλιστικές περιγραφές αλλά με πολύ υποβλητικό τρόπο, μικρές αλλά συναισθηματικά σημαντικές, σκηνές του καθημερινού μας βίου.