Η συλλογή δανείζεται τον τίτλο της από την “Αποκάλυψη” του Ιωάννη (“Και ο θάνατος και ο Άδης εβλήθησαν εις την λίμνην του πυρός – ούτος ο θάνατος ο δεύτερος εστίν”), στη συγκεκριμένη όμως ποιητική της εκδοχή η έννοια του θανάτου χάνει τα πάγια χαρακτηριστικά της και γίνεται ο καταλύτης για να συνυπάρξουν παραπληρωματικά πολλαπλές αντιθέσεις: Η σκοτεινή μοίρα που κατά βάθος επιτείνει την υπέρτατη αξία της ζωής, το φαντασιακό εκτόπλασμα που περιβάλλει το Πραγματικό, η αεικίνητη ακινησία του χρόνου, η δύσπιστη βεβαιότητα για το Επέκεινα, η σιωπή που υπονομεύει και ταυτόχρονα εγκυμονεί τον λόγο.
Η ποίηση συνομιλεί εδώ με τη φιλοσοφία και τον στοχασμό, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα πολύσημων υπαινιγμών, πλούσια σε διακειμενικά κοιτάσματα και ευρηματικά σχήματα, συνδυάζοντας πάντα το πνευματικό στοιχείο με την αισθητική συγκίνηση, αφού, όπως έχει γράψει ο Μισέλ Βόλκοβιτς, “ο Αντώνης Φωστιέρης υπήρξε εξαρχής, σαν απόγονος των Προσωκρατικών, στοχαστής ακριβής στις διατυπώσεις του, που μετατρέπει με τρόπο μοναδικό τα αισθήματα σε σκέψεις, αλλά προπάντων τις σκέψεις σε αισθήματα. Ένας δεξιοτέχνης ποιητής, μεγάλος δημιουργός εικόνων, που ανιχνεύει τις πολλαπλές σημασίες της γλώσσας”.
