ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ

Το έργο του Ναζίμ Χικμέτ είναι απέραντο σε έκταση και ποικίλο – ποίηση, θέατρο, πρόζα, άρθρα, κοινωνικοπολιτικές μπροσούρες, δημοσιογραφία. Μα πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα, η ποίηση, ή, καλύτερα, το τραγούδι, ένα τραγούδι επικολυρικό, σε μια κατευθείαν ανταπόκριση με τα γεγονότα της εποχής του, που του χορήγησαν τη δική του, προσωπική συγκινησιακή ύλη, και που μ’ αυτήν έπλασε τη νέα, απλή, λαϊκή μυθολογία του καιρού του. Το τραγούδι ήταν για τον Χικμέτ, και στη μουσική του ακόμη έννοια, η καταφυγή του, η παρηγοριά του, το όπλο του, ο έρωτάς του, ο τρόπος της ελευθερίας του και η μεγαλύτερη, όπως δηλώνει, ευτυχία του:
Πιότερο απ’ τους ανθρώπους, τα τραγούδια τους αγάπησα.
Χωρίς ανθρώπους μπόρεσα να ζήσω,
όμως ποτέ χωρίς τραγούδια.
Και πιο κάτω, στο ίδιο ποίημα «Τα τραγούδια», λέει:
Σ’ αυτόν τον κόσμο τίποτα
απ’ όσα μπόρεσα να πιω
και να γευτώ
απ’ όσες χώρες γνώρισα
απ’ όσα μπόρεσα ν’ αγγίξω
και να νιώσω
τίποτα, τίποτα
δε μ’ έκανε έτσι ευτυχισμένον
όσο τα τραγούδια…
Κι είναι γραμμένο τον Σεπτέμβρη του 1960, σαν απόσταγμα του αισθήματος και της εμπειρίας όλης του της ζωής, μ’ αυτή την απλότητα, ειλικρίνεια και σαφήνεια που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο και την τέχνη του και που κάποτε φτάνει ως την αξιολάτρευτη εκείνη θαρρετά τρυφερή αφέλεια, ενός μεγάλου, ευαίσθητου παιδιού που σοβαρεύεται και νουθετεί. (Γιάννης Ρίτσος, “Παρατηρήσεις στο έργο του Ναζίμ Χικμέτ”)