Η Αλίκη δεν είναι ένα βιβλίο για παιδιά. Η Χώρα των Θαυµάτων (ή του Παραδόξου) στην ουσία είναι η χώρα που βασιλεύει το nonsense. Όρος αµετάφραστος στα ελληνικά, όπου η πλησιέστερη απόδοση θα µπορούσε να είναι: το παράλογο ή το παρανοϊκό. Η Αλίκη είναι ένα βιβλίο περί παιδιών, και µάλιστα κοριτσιών άνηβων κατά προτίµηση. «Αγαπώ όλα τα παιδιά, εκτός από τ’ αγόρια» γράφει σ’ ένα του γράµµα ο συγγραφέας. Ίσως γι’ αυτό µεταµορφώνει ένα αρσενικό µωρό σε γουρουνάκι στο έκτο κεφάλαιο του βιβλίου.
Επιστρατεύοντας την ιδιότητά του ως µαθηµατικού και το ταλέντο του ως παραµυθά, ο L. Carroll αποδύεται σε µια επιχείρηση γοητείας µε σκοπό να θέλξει την κάθε µικρή Αλίκη. Το παραµύθι του παραβιάζει συστηµατικά την καθιερωµένη λογική των ενηλίκων πλησιάζοντας και φλερτάροντας µε τον άλογο τρόπο που πολλές φορές τα µικρά παιδιά σκέφτονται και αντιδρούν. Χρησιµοποιεί την αλληγορία, τις γνώσεις του της επιστήµης αντεστραµµένες και πασπαλισµένες µε άφθονο χιούµορ. Το κεφάλαιο «Τσάι των τρελών» είναι µια πραγµατεία πάνω στην έννοια του Χρόνου. Γραµµένη από έναν φανατικό παιδόφιλο, εάν ο όρος αυτός δεν είχε πάρει την αρνητική σηµασία που η κοινωνία τού έχει προσδώσει, η Αλίκη παράλληλα µε διανοητικό παιχνίδι είναι µαζί κι ένα κείµενο που το διαπερνά µια αισθησιακή αύρα. Σηµασία έχει ότι η µικρή Αλίκη, µαζί κι ο αναγνώστης, έχει συνηθίσει στο να της συµβαίνουν µόνο πράγµατα ασυνήθιστα, που αφαιρούν τη ρουτίνα της ζωής και δίνουν στα γεγονότα νόηµα. Θα έλεγα, µοιάζει µε οδηγία ζωής τόσο για τους ήρωες όσο και για τον αναγνώστη. [από τον πρόλογο του Μένη Κουµανταρέα]
Ο Λιούις Κάρρολ πέτυχε αυτό που κανένας άλλος δεν µπόρεσε ποτέ: να αναπλάσει τον κόσµο της παιδικής ηλικίας έτσι ώστε εµείς να ξαναγινόµαστε παιδιά. Η Αλίκη δεν είναι παιδικό βιβλίο, είναι το µοναδικό βιβλίο µε το οποίο γινόµαστε παιδιά. Βιρτζίνια Γουλφ
