Η επιτάχυνση της εκσυγχρονιστικής πορείας, της μεταπολιτευτικής Ελλάδας έχει επιπτώσεις στο θρησκευτικό πεδίο, κυρίαρχη έκφραση του οποίου παραμένει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Εκκλησία εξακολουθεί να διατηρεί τη θεσμική και συμβολική της σημασία, η οποία γίνεται αντιληπτή τόσο στις προνομιακές διασυνδέσεις που έχει με την ελληνική πολιτεία όσο και στη θέση που κατέχει στη συνείδηση των Ελλήνων πολιτών, ως φορέας της ελληνορθόδοξης ταυτότητας.
Εντούτοις, τόσο η προώθηση ενός σύγχρονου κοσμικού κράτους, όσο και η αλλαγή των όρων διαβίωσης των Ελλήνων πολιτών, περιορίζουν σταδιακά την επιρροή της στο δημόσιο, πολιτικό και αστικό βίο και διαβρώνουν τη διεισδυτικότητα της στην καθημερινή ζωή. Παράλληλα, η βαθμιαία αλλαγή του εσωτερικού, αλλά και του διεθνούς περιβάλλοντος, αναδεικνύει τη σημασία παλαιών και νέων μειονοτικών θρησκειών ευνοώντας έναν ανερχόμενο πλουραλισμό, ο οποίος «σπάζει» την ομοιομορφία του ελληνικού θρησκευτικού τοπίου.
