… Μόλις ξεκίνησα να διαβάζω τα κείμενα αυτού του τελευταίου βιβλίου του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, ένιωσα ξαφνικά σαν να είχα μπει στο σαλόνι της εκ μητρός γιαγιάς μου: ο παππούς είχε λάβει μέρος στους πολέμους της δεκαετίας 1912-22 και τα λάφυρά του ήσαν κάλυκες από οβίδες που είχαν γίνει ορειχάλκινα ανθοδοχεία πάνω σε ανθοστήλες. Με εντυπωσίαζε το θέαμά τους και ταυτόχρονα με καθησύχαζε: ο πόλεμος είχε τελειώσει, ο παππούς ήταν εδώ να μας λέει παραμύθια, τα φονικά όπλα φιλοξενούσαν λουλούδια· ήταν προπομπός αυτού που είδαμε να συμβαίνει πολλές φορές αργότερα, διαδηλωτές να βάζουν λουλούδια στα όπλα των στρατιωτών στις αντιπολεμικές πορείες για το Βιετνάμ ή κατά την “επανάσταση των γαρίφαλων” στην Πορτογαλία… … Και πέρα από απόψεις, επιχειρήματα, θεωρίες, σημασία έχει η στάση ζωής, η εντιμότητα και η αξιοπρέπεια του προσώπου που αναδεικνύουν τα άρθρα· όπως αναδεικνύουν και τον ενεργό, συνεπή, στοχαστικό πολίτη, με την πολύ βαθιά σημασία αυτών των τεσσάρων λέξεων. Για τούτο οι παλιές “οβίδες” αξίζει να γίνουν ανθοδοχεία σε ανθοστήλες…
Δημήτρης Ψυχογιός
