Τελικά, ο Θεός παίζει ή δεν παίζει ζάρια με τον Κόσμο;
Μήπως ήταν πολύ νέος και άπειρος όταν, στον ενθουσιασμό Του, σκάρωσε τον χρόνο, τον χώρο, τις διαστάσεις, και τους στοιχειώδεις φυσικούς νόμους Του;
Είχε επιλογές κατά τη δημιουργία, ή δεν είχε;
Για ποιο λόγο ασχολήθηκε μόνο με την αναδυόμενη πολυπλοκότητα στο αγαπημένο Του σύμπαν – και άφησε τα υπόλοιπα σύμπαντα στην τύχη τους;
Άραγε, προίκισε τη δημιουργία Του με αιτιότητα τελολογικού χαρακτήρα, ή απλώς άρχισε να φτιάχνει ό,τι να ’ναι, χωρίς σκοπό;
Θέλει τα πλάσματά Του να έχουν αυτογνωσία και ελευθερία δράσης;
Του αρέσει να τον αμφισβητούν, να αυτο-οργανώνονται και να δημιουργούν, ή δεν Του αρέσει;
Θέλει να φανερωθεί στα δημιουργήματά Του, ή δεν θέλει;
Μπορεί να διώξει τον πόνο και τη λύπη από την επικράτειά Του, ή δεν μπορεί;
Είναι δυνατόν να ανέχεται από τον σκοτεινό ομότιμό Του επιπλήξεις περί ηθικής, και περί ανάρμοστης συμπεριφοράς;
Ο Άλαν Λάιτμαν έγραψε μια εύθυμη νουβέλα γεμάτη όμορφη φυσική, δημιουργική επιστήμη και προκλητική ηθική φιλοσοφία.
Το νέο βιβλίο του, που δεσπόζει σαν αστέρι στον νυχτερινό ουρανό, με τη μεθυστική λάμψη των έργων του Καλβίνο, του Ρούσντι και του Σαραμάγκο, αρχίζει κάπως έτσι: «Δεν είχα καλά καλά ξυπνήσει από τον υπνάκο μου, όταν μου καρφώθηκε η τρελή ιδέα να δημιουργήσω το Σύμπαν»…
