ΗΧΩ ΤΟΥ ΟΧΙ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ

Η έννοια του λαβύρινθου είναι πολύ παλιά κι επιδέχεται πολλές αναγνώσεις σαν σύµβολο µυθικό και ποιητικό. Είναι πάντα επίκαιρο υπαρξιακά, αλλά και ιστορικά στις σκοτεινές εποχές που ζούµε. Εποχές που έχει χαθεί από τον ορίζοντά µας ο άνθρωπος, η εικόνα του, η τελεολογία του, αυτό που είµαστε αλλά και αυτό που θέλουµε να γίνουµε. Τι είναι το ευ ζην όταν δεν ξέρουµε τι είναι το ζην; Οι όποιες οντολογίες του ανθρώπου πνίγηκαν στον βαθύ ωκεανό του παθητικού καταναλωτισµού και της µισθωτής εργασίας κι απόµειναν να επιπλέουν σαν παλιά, χαλασµένα µανεκέν στην επιφάνεια.
Ο δηµόσιος χώρος, η αγορά, όπου µπορεί να γίνει πράξη η ισηγορία, έχουν εξαφανιστεί και έχουν γίνει market και super-market. Όταν η πόλη δεν έχει κέντρο λοιπόν, τότε και ο άνθρωπος δεν έχει κέντρο και ο τόπος που µένουµε -αλλά και ο εαυτός µας ο ίδιος- γίνεται λαβύρινθος.
Η ποίηση, βέβαια, δεν µπορεί να µας σώσει, ούτε να µας δείξει την έξοδο. Μπορεί µόνο να µας διασκεδάσει λίγο, δείχνοντάς µας τη σηµασία του παιχνιδιού. Του παιχνιδιού µε τις λέξεις, µε τα νοήµατα, µε τα κλισέ που εδράζουν µέσα µας και µας έχουν εποικίσει χωρίς να αντιλαµβανόµαστε τι ωραία φωλιά έχουµε γίνει για αυτά. Παίζοντας, όµως, αφήνουµε το παράθυρο ανοιχτό στη δηµιουργικότητα να µπει και να µας βρει αναπάντεχα το βράδυ, όταν η παθητικότητα και ο αυτοµατισµός µας κοιµούνται.